Stilte



Je kent het vast wel, zo’n ongemakkelijke stilte. Soms is het een gewone stilte die bij jezelf ongemak oproept. Soms is het een stilte omdat er iets niet uitgesproken wordt. Soms is het een stilte die valt nadat er iets is uitgesproken. Stiltes zijn er in vele vormen. De stilte die er is als je op een rustige windstille zondagmorgen gaat wandelen, weinig verkeer en soms weinig dieren om te horen. Zo’n heerlijke stilte als je thuiskomt na een drukke dag en er is even niemand thuis.

De laatste tijd heb ik weinig momenten van stilte gehad. Zeker wel in mijn omgeving tijdens een wandeling of thuis, maar niet in mijn hoofd. Die staat AAN. En ik bedoel ook echt aan. Altijd denken, to-do-lijstjes maken, reflecteren, vooruitplannen, scenario’s bedenken, of de rondjes waarin ik kan denken als ik weg wil blijven bij een bepaald gevoel. Mijn hoofd functioneert dan als een beschermer om maar even niet te voelen. Kan ik de schijn voor mezelf opwekken dat ik geen tijd heb om te reflecteren, want ja het is zo druk. Quatsch natuurlijk.

En toen sprak ik iemand die een stilteretraite heeft gedaan. Hoe diegene dag 2 dol werd van eigen gedachten. Toen wist ik. Dit heb ik te doen. Ik wil dat zelfonderzoek ook. Wat kom ik in de stilte tegen? Waar loop ik tegenaan in mezelf? Of omarm ik de stilte? Wat brengt de stilte mij?

Dus na deze week ben ik een weekje op stil. Ontzettend benieuwd wat ik hierin ga ontmoeten in mezelf. Zou ik dat ook hebben dat ik dol word van mijn eigen gedachten? Of gaat het me helpen om meer rust te brengen? Bij mijn gevoel te kunnen blijven i.p.v. wegvluchten in drukte. Bij mijn gevoel zijn en eigenlijk dat alleen: hiermee te ZIJN. Er niets mee te hoeven, alleen maar in aanwezigheid te ervaren.

En ja natuurlijk heb ik de afgelopen weken vanalles gepland om daarna weer lekker bezig te zijn met mooie dingen! Mooie opstellingen, ontmoetingsavonden en niet te vergeten BinnensteBuuten. Maar eerst ga ik mezelf even binnenstebuuten keren in, misschien wel een oorverdovende, stilte.

Liefs Corina